Do piekła i z powrotem: Krater Iljen, Jawa, Indonezja

Czas zejść w dół do czegoś, co wiele osób nazywa piekłem na ziemi. Zejść do aktywnego wulkanu, który wypluwa ze swojego wnętrza siarkę, a równocześnie jest głównym źródłem dochodu dla wielu rodzin żyjących we wschodniej części Jawy.

No i stało się. Schodzimy wgłąb aktywnego i niebezpiecznego wulkanu, a na dodatek za to płacimy. A ci ludzie robią to codziennie od wielu lat. Więc lepiej nie narzekajmy, tylko ruszajmy w drogę.

Przed tą wyprawą wiele o tym wulkanie przeczytaliśmy, ale nic z tego nie mogło nas przygotować, na to co mieliśmy przeżyć.

O pierwszej w nocy kierowca obudził nas waleniem do drzwi naszego pensjonatu, w którym razem z Australijską parą, która miała nam towarzyszyć, byliśmy jedynymi gośćmi. Zaczęło się jak zwyczajna zorganizowana wycieczka, która po prostu zaczyna się trochę wcześniej niż zwykle. Ale jechaliśmy do piekła i miejmy nadzieje z powrotem.

Gdy dotarliśmy do ponóża krateru zobaczyliśmy jeszcze kilka innych grup turystów, gotowych na wspinaczkę do wulkanu. Czekała nas 3 kilometrówa droga pod górę, około 500 metrów wzniesienia.

Wspinaczka nie należała do najłatwiejszych. Muszę przyznać, że kilka piw które wypiliśmy ze znajomymi Australijczykami wcale nie pomogło. Spociłem się jak świnia. Gdzieś w połowie drogi zalecono nam byśmy wypożyczyli specjalne maski na twarz, które ułatwią nam oddychanie w trakcie schodzenia w dół krateru. Cóż zrobić? Zaoszczędzić kilka złotych i ryzykować rezygnację z zejścia ze względu na smród? Nie ma szans.

Ścieżka była kręta i dosyć stroma, a fakt, że szliśmy po mieszance pyłu i piasku nie ułatwiało drogi. Poza tym było zupełnie ciemno. Każdy szedł z latarką we własnym tempie. W końcu dotarliśmy na szczyt, na krawędź wulkanu.

Teraz zaczynała się najtrudniejsza część drogi. Choć w ciemnościach ledwo widzieliśmy ścieżkę, wiedzieliśmy, że czeka nas stroma, kręta droga w dół. Mieliśmy wrażenie, że niektóre głazy zaraz się poluzują, a my stoczymy się do ciemnej otchłani wulkanu. Powiedziano nam, że za około 700 metrów dojdziemy do słynnego błękitnego jeziora. Ruszyliśmy, a już po chwili zauważamy grupki mężczyzn wychodzących do góry z koszami pełnymi żółtej siarki.

Ci mężczyźni to lokalni bohaterowie. Oni, jak i ci pracujący na samym dole przy rozłupywaniu głazów siarki na mniejsze kawałki. Rąbią oni dno krateru i w dwóch drewniach koszach zawieszonych na końcach długiego pala wynoszą około 120 kilogramów siarki. Ponad sto kilo głazów, dwa razy dziennie, 700 metrów w górę stromej, śliskiej ścieżki, gdzie każde poślizgnięcie może źle się skończyć. Nie mówiąc o tym, że wcale nie noszą żadnych masek, a po drodze spokojnie palą papierosy. Dla nich to codzienność, dla nas przygoda życia.

My ledwo drepczemy, zdyszani, bo maski wcale nie ułatwiają oddychania, a oni z tak wielkim obciążeniem spokojnie wspinają się z papierosem w ustach. Oficjalnie uznajemy, że jesteśmy słabi i beznadziejni.

Schodząc co chwilę przystawaliśmy by odpocząć i podziwiać widoki. Nadal było zupełnie ciemno, ale światła latarek ludzi schodzących w dół tworzyło wyjątkowy widok. Czuliśmy się jak w Mordorze. W końcu zobaczyliśmy słynne niebieskie płomienie. Byliśmy już na samym dole, tak blisko błękitnego jeziora, które ostatecznie zobaczyliśmy dopiero, gdy byliśmy z powrotem u góry, gdy w końcu zaczęło się przejaśniać. Było gorąco. Dym uniemożliwiał oddychanie nawet w maskach, oczy piekły i łzawiły. Okropny zapach siarki było obezwładniający, wsiąkał w nasze obrania tak, że nawet kilka tygodni później czuliśmy go na bluzach.

   

Słyszeliśmy grzmienie wulkanu tuż koło nas. Światło latarki nie pomagało zorientować się, gdzie jesteśmy, bo gęsty dym i tak przysłaniał widok. W końcu udało mi się odnaleźć mężczyzn z kilofami łupiących siarkę. W pewnym momencie zawiało dymem, a ja zupełnie straciłem orientację, nie widziałem nic, ledwo oddychałem. Przestraszyłem się, że zgubiłem gdzieś Magdę i zaraz się uduszę. Po około pół godzinie, gdy mieliśmy już dosyć smrodu, zaczęliśmy znowu wspinać się na górną krawędź wulkanu. Odnaleźliśmy naszego przewodnika, który opowiedział nam o tych tragarzach. Okazało się, że choć była to niezmiernie trudna praca, była to też najlepiej opłacana robota w okolicy. Powiedział nam, że cieszy się, że ma nas dzisiaj, bo jutro jeśli nie zbierze grupy turystów, sam będzie musiał wspinać się z koszami pełnymi siarki. Miał szczęście, że znał trochę angielski, bo to umożliwiło mu wyrwanie się z ciężkiej pracy na kilka dni w tygodniu.

Dopiero gdy dotarliśmy na krawędź krateru przypomnieliśmy sobie o błękitnym jeziorze. Robiło się powoli jasno i tak właściwie to dopiero teraz zobaczyliśmy wulkan w pełnej okazałości. Usiedliśmy na krawędzi podziwiając widoki i odpoczywając. 

 

Tragarze już szykowali się do drugiego zejścia.

     

Chociaż wycieczka trwała tylko około pięciu godzin, chyba na zawsze ją zapamiętamy. Było to dla nas niesamowite przeżycie, które chętnie jeszcze kiedyś powtórzymy, a na pewno wszystkim polecamy.

Renato