Puszyste zielone poduszki z herbaty: Cameron Highlands, Malezja

Zaczęło się od krętej drogi, od której robiło mi się słabo i gęstego deszczu, który ani przez chwilę nie przestawał padać przez cały pierwszy dzień. Spędziliśmy go w naszym malutkim pokoju, wdychając zapach wilgoci i grzyba na suficie. Spaliśmy w średniej jakości hostelu, raczej tanim, którego właściciel był bardzo sympatyczny i pomocny. Wilgoć przenikała wszystkie ściany, ale cóż się dziwić. Herbaciane wzgórza Cameron Highlands w 70 procentach znajdują się na wysokości ponad 1000 metrów nad poziomem morza. Wilgotność jest tam czymś normalnym, jako, że praktycznie nie ma tam pory suchej, a średnia temperatura wynosi 18 stopni.

Drugi dzień na szczęście był słoneczny. Wypożyczyliśmy motor i zdecydowaliśmy się zwiedzić region na własną rękę. Byłam lekko przeziębiona, więc nie zależało nam na długich spacerach czy wspinaczkach. Najpierw wyjechaliśmy na wzgórze Gunung Brinchang, drugi najwyższy szczyt w okolicy (2000 metrów) i najwyższy szczyt, na który da się wjechać samochodem Muszę przyznać, że droga do góry była tysiąc razy przyjemniejsza, niż sam szczyt. Na górze znajduje się kilka nowoczesnych budynków, zamknięta brama i wąska ścieżka tuż przy siatce otaczającej teren. Przeszliśmy się nią kawałek, ale było pełno błota, więc szybko zrezygnowaliśmy, choć wiedzieliśmy, że w okolicy powinny znajdować się jakieś znane szlaki trekkingowe.

Weszliśmy natomiast na wieżę widokową, jednak widoki nie robiły wrażenia. Widać same czubki drzew i żadnych plantacji herbaty oraz kilka brzydkich szklarni.

Jednak, tak jak pisałam wcześniej, droga na szczyt była naprawdę piękna. Jechaliśmy wąską drogą, a po obu stronach rozpościerały się cudowne widoki na pola herbaty.

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na krawędzi stromego stoku. Położyłam kask na ziemi. W pewnej chwili przez przypadek kopnęłam go, a kask stoczył się w dół. Renato zaoferował się, by zejść i do przynieść, ale nie był to łatwo, jako że zbocze było bardzo strome, a ziemia obsuwała się pod nogami. Zbieranie liści musi być naprawdę ciężką pracą!

Niestety okazało się, że słynny Moose Forest był zamknięty, zdecydowaliśmy więc wrócić na główną drogę i znaleźć jakąś herbaciarnia. Jadąc minęliśmy klika plantacji truskawek, pszczelarni, ogrodów orchidei, hodowli motyli, wszystko to by ściągnąć jak najwięcej turystów. I chyba im się to udaje, bo pobocza pełne były samochodów i autokarów z turystami, ale głównie lokalnymi, z Malezji.

Zatrzymaliśmy się w najbardziej znanej herbaciarni, Cameron Valley i zamówiliśmy… uwaga… Herbatę! Następnie poszliśmy na spacer po plantacji. Zabawne, z daleka pola herbaty wyglądają jak puszyste, miękkie zielone poduszki o zaokrąglonych kształtach, ale gdy się do nich podejdzie okazuje się że krzaki są jednak ostre, a liście twarde. Widoki były przepiękne. Ogromne wzgórza i rozległe doliny całe pokryte plantacjami herbaty. Zdecydowanie warto było przetrwać mdłości na krętych drogach.

Magda